Nog één nachtje slapen en dan gaat het gebeuren: de Glockner König, een klim van ruim 27 kilometer van Bruck naar Fucher Torl met een hoogteverschil van zo'n 1.700 meter. Dat het aanpoten wordt, was me al wel duidelijk, maar na vandaag weet ik dat het ietsje meer dan dat wordt. We hebben vandaag een deel van de klim gedaan, maar besloten samen met profi Hans Peter Obwaller, dat het beter was om halverwege de klim....
Harley Davidson evenement
Niet omdat Arnout en ik het zo erbarmelijk deden, maar omdat er dit weekeinde in het nabijgelegen Saalbach een Harley Davidson evenement gaande is. Het probleem laat zich raden: vanaf acht uur 's morgens reden de motoren bij honderden de berg op, allemaal wilden ze genieten van de Grossglocknerstrasse. Prima allemaal, maar wij hadden geen zin om de hele klim in de uitlaatgassen te rijden, bovendien produceerden deze motoren af en toe erg veel lawaai en moest je soms oppassen dat je niet te ver in het midden van de weg reed.
Mentale kwestie
Terug dus, maar het eerste deel hebben we nu helemaal verkend en dat is best te doen. Er zit na negen kilometer een stuk in van 9,5%, maar tot aan de kassa's kun je nog heerlijk ontspannen. Behalve een blik op de majestueuze bergen rond de Gross Glockner, vingen we ook al een glimp op van het vervolg van de klim. Vooral percentages van 10 en 11 procent. Hans Peter legde ons uit dat het vooral een mentale kwestie wordt. 'De weg is er vrij breed en daardoor lijkt het geen 11%, maar misschien 5%. De mensen denken dan dat het helemaal niet goed gaat', waarschuwt de wielrenner, die semi-prof is bij de KTM-ploeg van Roadbike Holidays. Zijn tip is om vooral rustig te beginnen, de krachten te sparen voor het tweede deel en de bochten te benutten om even op adem te komen. Het wordt een helletocht.
De man met de hamer
Het is voor mij niet de vraag wie er sneller boven komt: dat wordt broertje Arnout. Daar zijn vele redenen voor: hij is 2,5 jaar jonger, is lichter, heeft volgens mij meer getraind en 'de belangrijkste reden' hij heeft op het achterblad een tandwiel van 28, terwijl ik het met 26 moet doen. Hij kan dus een stuk lichter trappen. Dat wordt mijn strijd. Vorig jaar op de Mont Ventoux had ik een Koga Team Edition te leen met ook 28 tandjes achter en mede daarom zag ik nergens een man met de hamer in Frankrijk. Nu moet ik zorgen dat ik met name het tweede deel helemaal mijn eigen tempo rijd. Niet zeuren als de teller niet boven de 8 kilometer per uur uitkomt, maar rustig ademen en doortrappen. Dat merkte ik vanmiddag op het klimmetje van dik drie kilometer met meer dan 10% stijging naar Gasthaus Schoberalm aan de skipiste van de Areiteralm. Die ken ik nog van een winter eind jaren negentig, toen ik daar mocht skiën. Nu was het er groen en snakte ik naar adem, mede door het (!) warme weer. Dat is morgen een minder geduchte tegenstander, omdat we al om zeven uur starten voor de klim naar de sneeuw en het dan nog aardig fris kan zijn. Dat wordt vroeg opstaan en genieten van de klim. Ik heb me al voorgenomen dat het helemaal niet erg is om tussendoor even een adempauze in te lassen. Ik ben het aan niemand verplicht om binnen de twee uur boven te komen, dat gaat ook helemaal niet gebeuren. Boven kom ik zeker, we zien wel hoe??
Over Peter
Bergen, ze hebben een bijzondere aantrekkingskracht op Peter. Ze zijn majestueus, indrukwekkend, grotesk en soms zelfs meedogenloos. In de winter op de ski’s, in sneeuwloze jaargetijden op de racefiets of met wandelschoenen aan de voeten.