Vanuit ons appartement kijken we onder andere uit op de Wiedersberger Horn van ruim 2.100 meter hoogte. Als de regen is vertrokken is het dus hoog tijd om deze berg eens van dichtbij te bekijken. Niet met de ski’s naar beneden, maar rond de Alpentop wandelen over smalle paadjes. De benen pijnigen, de frisse berglucht inademen en gewoon lekker bewegen. Eens niet een zomervakantie lang op je krent zitten aan zwembad of strand, om daarna verder te niksen met de Nintendo DS. Hier in het Alpbachtal moet de overheerlijke maaltijd verdiend worden!
Alles is anders in de zomer!
De Wiedersberger Horn dus, een berg die voor skiërs vooral veel rood te bieden heeft, wat zwart en een beetje blauw. Niets voor de echte beginners dus. Vanuit de gondel zagen we de groene alpenweiden en konden we met een beetje fantasie de pisten uittekenen. Er waren nu hekwerken geplaatst om de koeien tegen te houden. Staan die hekken er ook in de winter ook, maar zijn ze dan verstopt onder metersdikke lagen sneeuw? Of worden die vlak voor het skiseizoen allemaal weggehaald? Vragen die allemaal voorbij komen in de gondel. Ik vermoed dat ze al die hekken weer slopen, wanneer de koeien op stal staan. Er moet sowieso enorm veel gebeuren om alles in gereedheid te brengen voor het skiseizoen.
Koeien als obstakel
Boven op de berg vechten de wolken om aandacht; altijd weer een mooi gezicht, vooral omdat je foto’s kunt maken wat je wilt: ze zijn altijd weer anders. De eerste honderden meters van de Panoramaweg wordt het wandelen bemoeilijkt door de koeien die er een sport van maken om midden op het pad te luieren, alleen lastig gevallen door de vele vliegen. Met soms wat kunst en vliegwerk lukt het er omheen te klauteren. Een enkele koe kiest het hazenpad.
Voorbereidingen op de winter
Het is een mooie wandeling zo rond de berg, waar de aanwezigheid van bankjes voor de kinderen vaak een uitkomst zijn. Ze volbrengen de ronde zonder problemen, ook al laat de conditie hier en daar te wensen over. Bij de Wiedersberger Hütte wordt druk gewerkt door graafmachines, waarschijnlijk om het de skiërs nog makkelijker te maken. Opvallend is de eenpersoons lift die wel uit de Middeleeuwen lijkt te stammen. Wie wil daar nu nog in?
Eindelijk beneden
Daarna met de gondel terug naar het middenstation, een kort ritje waarin wordt besloten uit te stappen en de overige 400 hoogtemeters te voet af te leggen. Blijkt toch ook een lange weg te gaan door bos en alpenweiden. De drie kinderen besluiten meermaals een bocht af te snijden en zuchten en steunen dat het een lieve lust is. Wij slavendrijvers achten het wel eens goed voor ze, achteraf zijn ze zelf ook best tevreden over hun prestatie. Met een bak chips en ’s avonds Kaiserschmarrn in het vooruitzicht, zit de stemming er weer goed in hier in Alpbach.
Over Peter
Bergen, ze hebben een bijzondere aantrekkingskracht op Peter. Ze zijn majestueus, indrukwekkend, grotesk en soms zelfs meedogenloos. In de winter op de ski’s, in sneeuwloze jaargetijden op de racefiets of met wandelschoenen aan de voeten.