La Marmotte 2011 is inmiddels al weer meer dan een maand geleden maar nog altijd denk ik er geregeld aan terug. Het was een loodzware dag. Op de Glandon voelden de benen nog niet al te goed aan maar op de Télégraphe kwam ik eindelijk in mijn ritme. Een half jaar trainen bleek niet voor niks geweest. Lees hier mijn verslag over een van ’s werelds zwaarste cyclosportieven.
Onzeker
Midden in de nacht ging in Les Deux Alpes de wekker die mij wakker maakte voor de grote dag. Na het motortje nog even voorzien te hebben van de nodige pasta werd er koers gezet richting start. Bibberend en klappertandend van de kou was het wachten tot het eindelijk tien over 7 werd. Om mij heen duizenden wielertoeristen met onzekere gezichten. Of die onzekerheid terecht is gingen zij gauw genoeg merken. Op de Glandon, de eerste beklimming van de dag, worden de benen voor de eerste maal serieus getest.
Col du Glandon
Zoals ieder jaar werd er weer als gekken gestart. Naar de voet van de eerste beklimming liet mijn hartslagmeter waardes zien die al diep in het rood zaten, de snelheid lag voortdurend boven de 40 kmh/u. Onverstandig? Misschien, maar ieder jaar laat ik me weer meeslepen in het moordende tempo richting Glandon. Toen de weg eenmaal begon te stijgen ben ik direct mijn eigen tempo op gaan zoeken. Rustig in het ritme komen om op reserve de top van de Glandon behalen. Makkelijker gezegd dan gedaan. De wielrenners schieten mij aan alle kanten voorbij en ik heb het idee dat ik stil sta. Gaat dit wel de goede kant op?
Op naar de Galibier
Eenmaal boven wil ik nog niet naar mogelijke tijden kijken, daarvoor is het nog veel te vroeg. Snel de bidons bijgevuld en vervolgens stortte ik mij in de gevaarlijke afdaling. In vergelijking met voorgaande jaren werd er gelukkig gecontroleerd gedaald en uiteindelijk kon ik aansluiten bij een goede groep. In de wielen kon ik redelijk herstellen om daarna aan het gevreesde duo Télégraphe/Galibier te beginnen.
La Marmotte begint
Op de Col du Télégraphe begon ik eindelijk het ritme te pakken te krijgen. De snelle starters kwamen zichzelf onherroepelijk tegen en passeerde ik met een voorzichtige smile. Vrij fris behaalde ik de top van de beklimming waar Alberto Contador afgelopen Tour de aanval koos. Maar iedereen die La Marmotte gefietst heeft weet dat de tocht pas écht begint op de Galibier. Heb je nog kracht over dan zit er een goede tijd in. Lopen de benen vol, dan wachten er nog zware uren op je. Bij mij neigde de balans steeds meer naar het eerste.
Persoonlijk record
Op de Galibier ging het niet meer van harte maar wist ik nog altijd een redelijk tempo te ontwikkelen. Op de top heb ik even mijn rust gepakt, wat te eten genomen, om vervolgens de kilometerslange afdaling richting de voet van L’Alpe d’Huez af te raffelen. Onderweg begon ik mij steeds meer te beseffen dat er een mooie tijd in zat. De 21 bochten van L’Alpe d’Huez waren na 7 uur fietsen lood en lood zwaar. Waar de profs doodleuk demarrage na demarrage plaatsten was ik blij dat ik de pedalen nog enigszins rond kreeg. Eenmaal boven kon ik er nog net een sprintje uitpersen om uiteindelijk in 8 uur en 54 minuten (incl. afdaling Glandon) de streep te passeren. Een verbetering van mijn persoonlijk record met ruim 50 minuten. Volgend jaar kom ik terug om eindelijk die felbegeerde gouden plak in de wacht te slepen. Daarvoor zal ik nog een half uur van mijn tijd af moeten rijden.
Over Thijs
Thijs verkent de bergen in de zomer het liefst op de racefiets. De schoonheid van het landschap en de strijd aangaan met de berg zijn aspecten waarvoor hij graag afreist naar de Alpen. Naast het beklimmen van bekende Alpenreuzen als Alpe d’Huez, Col du Galibier en Mont Ventoux fietst hij ook graag in de heuvels van Zuid-Limburg.