We zijn in Spanje en logeren in het stadje Orgiva. Dit “hippie-oord” is gelegen in de Alpajurras, aan de voet van de Sierra Nevada. Een perfect uitgangspunt voor een wandelvakantie. Wij zijn echter geen wandelaars die er dagelijks op uit trekken. Na de eerste dag wandelen (klik hier voor weblog deel I) brengen we een bezoek aan de prachtige stad Granada. Op donderdag hebben we een dagje relaxen verdiend, om daarna - op vrijdag - weer een mooie wandeling te maken. En dit keer zoeken we het ‘hogerop’!
De Malhucén
Het liefst willen we de Malhucén, de hoogste berg van Spanje met 3.479 meter, beklimmen. De beklimming van deze berg in één dag is echter wel een beetje krap qua tijd, tenzij je erg vroeg opstaat (hmm, het is vakantie...). We hebben geen zin in een overnachting in een berghut, en alleen bij het idee om met de bus naar 2700 meter te gaan wordt Richard al misselijk. We moeten dus iets
Ruig, woest en droog
We kiezen voor de route pra-23 vanuit Capileira, een wandeling van ongeveer 19 km, waar 8 uur voor staat. Eigenlijk zijn we weer te laat begonnen, het is al na tienen in de ochtend. We zetten de GPS aan en houden bij of we de tocht helemaal kunnen lopen, of halverwege terug moeten omdat het te laat wordt. Het eerste stuk van de wandeling is hetzelfde als de pra-69 van dinsdag, maar nu lopen we in de tegengestelde richting - met blik op de Sierra Nevada - prachtig! Na het verlaten dorpje La Cebadilla lopen we het Sierra Nevada National Park in. Het is een indrukwekkende omgeving; ruig, woest en droog. Wat een uitzicht!
Bloedheet
De pra-23 is een afwisselende wandeling. In het begin van het National Park moet je stevig klimmen, daarna loop je stukken door het dal langs een stromende beek en vervolgens sta je met je voeten in de modder in een soort “oerwoud”. We steken de beek enkele malen over en komen langs mooie watervallen. Het is net als tijdens onze vorige wandeling bloedheet, waardoor het lichamelijk behoorlijk pittig is. We hebben ruim 5 liter water bij ons en dat hebben we hard nodig.
Uitzicht op de Middellandse zee
We hebben inmiddels besloten dat we de hele route gaan lopen, wat wel betekent dat we stevig door moeten blijven stappen. Halverwege de wandeling is er nog een flinke klim richting een cortijo (boerderij), daarna loopt de route verder over de bergkam tussen de schapen en geiten. Dit stuk is relaxed, glooiend en je hebt continue uitzicht over de Middellandse zee. We wandelen zo relaxed dat we niet goed opletten en op een gegeven moment letterlijk ‘van het pad raken’....
Van het pad geraakt
Over het algemeen kletsen we behoorlijk tijdens het wandelen, maar nu worden we beiden toch even stil. We zien geen wandelpad meer, alleen een soort paden waar de schapen en geiten lopen. Paniek is een groot woord, maar erg prettig voelen we ons niet - hier helemaal alleen op meer dan 2.000 meter hoogte. We zijn de afgelopen uren niemand tegen gekomen, dus we zijn echt alleen op deze berg. Naar beneden lopen lijkt ons geen goede optie, dus we klunen tussen rotsen, gras en beekjes en proberen zo hoogte te houden. Na een klein - en bijzonder stil half uurtje - zien we zo’n 150 meter boven ons ineens een cortijo. We besluiten naar boven te klimmen, alhoewel onze benen hier eigenlijk niet meer zo’n zin in hebben. Bij de cortijo vinden we gelukkig het goede pad terug. We kletsen en lopen weer vrolijk verder. We komen tot de conclusie dat het soms heel lang duurt voor je op deze route een bordje of aanwijzing tegenkomt. In veel andere landen zie je af en toe verf op rotsen, zodat je weet dat je goed zit, dat is hier helaas niet het geval. Het is af en toe gokken welke ‘afslag’ je moet nemen.
Moe
Het laatste uurtje is het zwaarst. Het water is bijna op, ik word gek van de vliegen die het op mij gemunt lijken te hebben en we zijn moe (van de hitte). Na nog een paar kilometer zien we gelukkig het dorpje Capileira weer liggen. We ploffen neer op het eerste terrasje en we bestellen twee cola’s per persoon (suiker!!!). Het was een pittige – zeker door de hitte – wandeling, maar absoluut de moeite waard. Als we op ons horloge kijken snappen we waarom we zo moe zijn; we hebben de route in 6 uur afgelegd....
Het uitzicht is onbetaalbaar...
Over Miranda
Miranda is dol op de Alpen en is hier ook regelmatig te vinden. Zowel in de zomer als in de winter. De perfecte vakantie bestaat voor haar uit bergen, water, actie, relaxen, een goed boek en heerlijk eten. Haar avonturen op het water, de mountainbike, de motor of te voet deelt ze in haar blogs.