Wie zich in Noord-Holland voor wil bereiden op een fietsvakantie in de Franse Alpen moet inventief zijn. Natuurlijk doe je door uren tegen de wind in te rijden over slingerende dijkjes de nodige kracht op, maar het echte klimgevoel is toch totaal iets anders. Om straks in Frankrijk goed voor de dag te komen heb ik afgelopen week Het Kopje van Bloemendaal opgezocht. Weliswaar maar 43 meter hoog maar toch met stijgingspercentages van maar liefst 10%!
Het Kopje van Bloemendaal
Het Kopje van Bloemendaal is een 43 meter hoge duintop waaronder meer een restaurant en het Bloemendaalse openluchttheater op zijn gevestigd. Voor wielrenners oninteressante zaken, die zien in het Kopje een ideale klim om toch wat hoogtemeters in de benen te krijgen. Het maximale stijgingspercentage van 10% mag gerust serieus genoemd worden. Langs statige villa’s en onder een dak van donkere dennenbomen stuiter je naar boven over de klinkerbestrating.
Even aanzetten en je bent boven…
Aangezien er voor mij over enkele weken beruchte alpencols als L’Alpe d’Huez en Col du Galibier op het menu staan, kan ik nog wel wat klimkilometers gebruiken. Eén keer eerder had ik het Kopje beklommen tijdens een nietszeggend toertochtje en toen heeft hij niet veel indruk op me gemaakt. Toen ik afgelopen week in de buurt van Bloemendaal fietste, besloot ik het Kopje weer eens op te zoeken. Voorbij de sportvelden rechts afslaan, vervolgens even flink aanzetten en je bent boven toch?
Serieus klimmen
Ik had het Kopje van Bloemendaal heel anders voorgesteld want er bleek nog redelijk serieus geklommen te moeten worden. Van de voet tot aan de top sta ik op de pedalen wat luisterend naar mijn ademhaling en de pijn in mijn benen een flinke inspanning blijkt. ‘Nu ik hier toch ben kan ik hem net zo goed nog een paar keer beklimmen’, besluit ik volle goede moed. Na een afdaling over de klinkers, keer ik onderaan om nog een keer over die klinkers naar boven te stuiven. Vergeet het maar! Op het asfalt krijg ik het idee behoorlijk omhoog te rijden maar dan ben je nog lang niet boven. Overmoedig plof ik terug in mijn zadel en schakel terug naar een kleinere versnelling. Serieus klimmen, en dat in het vlakke Noord-Holland!
Klimtraining in Noord-Holland
Aangezien dit één van de weinige klimmetjes in Noord-Holland is, ben je nooit alleen op het Kopje. Op ieder moment van de dag kom je hier wielrenners tegen. Ik heb inmiddels besloten om het Kopje tien keer aan te vallen en er op deze manier een serieuze intervaltraining van te maken. Wanneer ik word ingehaald door een pezig baasje met bruin gebronsde kuiten spring ik in zijn wiel. Dat is voor hem het teken een tandje bij te schakelen wat bij mij voor een ontploffing aan melkzuur in de bovenbenen zorgt. Op mijn tandvlees behaal ik de top terwijl ik bij de man geen enkel zweetdruppeltje bespeur. Dat is ook het Kopje, gewone mannen voelen zich hier even Contador of Armstrong.
Verzuurde benen
Het Kopje van Bloemendaal is dan wel geen L’Alpe d’Huez of Galibier, toch krijg je hier wel degelijk even het klimgevoel. Het stijgingspercentage is behoorlijk en al doe je de beklimming meerdere malen achter elkaar dan maak je toch enkele hoogtemeters. Van onderschatting is bij mij geen sprake meer. Zeker niet toen ik bij thuiskomst neerplofte op de bank en aan mijn verzuurde bovenbenen en kuiten voelde.
Over Thijs
Thijs verkent de bergen in de zomer het liefst op de racefiets. De schoonheid van het landschap en de strijd aangaan met de berg zijn aspecten waarvoor hij graag afreist naar de Alpen. Naast het beklimmen van bekende Alpenreuzen als Alpe d’Huez, Col du Galibier en Mont Ventoux fietst hij ook graag in de heuvels van Zuid-Limburg.