Herfstkleuren en een mooi uitzicht in Seefeld

Er lopen een aantal dalen door het Karwendelgebergte, waaronder het Karwendeltal, Hinterautal en Risstal. De eerste dag volgen wij het Hinterautal richting de Kastenalm. De wandeling voert in eerste instantie over een brede bosweg hoog boven de rivier. We kijken uit op donkere bossen met daartussen plukjes rood en geel. Verderop lopen we langs en over het water van de Isar, die hier ontspringt. De rivier die uiteindelijk door München stroomt is hier nog klein, iel en heel koud. 'Hé, daar langs het water, een Enunsuk!' roept Brenna, mijn reisgenoot. Enunsuk? Ja, dat zijn steenmannetjes, maar niet van die stapels. Deze zien eruit als een echt mannetje. De Inuit gebruiken dit woord, zegt Brenna, die uit Canada komt. Maar het is er niet eentje. Nee, het zijn er tientallen, honderden. Tijd voor foto's!

Verderop in het dal zien we een vlakte van witte steen. Is dit mensenwerk? Nee, dit is ontstaan in een korte periode, afgelopen zomer. De rivier is uit zijn oevers getreden, maar niet een beetje, nee, hij heeft een heel nieuwe vlakte opgeworpen. En daartussen? Daartussen staan oude esdoorns, wel vijf- tot zeshonderd jaar oud. En vandaag staan ze in een prachtige herfstkleur. De gele blaadjes ritselen zachtjes in de wind. We hebben geluk, zegt Heinz. Deze herfsttooi kun je maar één week per jaar zien, deze laatste week van september. We voelen ons allemaal heel klein in deze enorme woestenij. Wat mooi!

Een dag later gaan we vanuit Seefeld met een treintje omhoog naar de Rosshütte. Ons geluk van gister is op. Het is slecht weer, het weer dat je precies niet wilt hebben als je voor een uitzicht komt. Geen kleurige herfst, maar een sombere najaarsdag. Maar, als de echte bergliefhebbers die we zijn, wij gaan toch omhoog. De mist waarin onze trein gehuld wordt, maakt het nogal mysterieus. Onderweg stuiten we op iets dat ik niet eerder gezien heb: een familie van zes gemzen loopt parmantig in ganzenpas op de pistes. Ze laten zich door ons niet storen. We kijken elkaar grijnzend aan, we zijn er stil van.

We gaan verder omhoog en nemen de gondel naar Härmelekopfbahn en de mist is ondertussen veranderd in regen. De gondel zweeft over een diep ravijn, wat er luguber uitziet in dit weer. De herfstkleuren van de struiken in het dal springen er wel echt uit, dwars door de regen heen, bijzonder gezicht. Eenmaal boven worden we verrast door het uitzicht. Zoals vaker in de bergen kan het zomaar ineens opentrekken en zijn de bergen weer zichtbaar door de wolken heen. Seefeld kunnen we ook goed zien liggen in het dal. Geweldig weer wordt het niet vandaag, maar ondanks dat genieten we toch van verrassend en steeds weer veranderend uitzicht.

Terug bij de Rosshütte is het tijd voor de lunch. Foto’s van Toni Seelos hangen aan de muur, de eerste skiër die de parallelbocht invoerde en de trots van Seefeld. Ik begin in winterstemming te komen en bestel een erwtensoep. Das dauert etwas, zegt de ober, want hij wordt vers gemaakt. Heel lang hoef ik gelukkig niet te wachten. Ik zie de chef voor mij persoonlijk in het pannetje roeren. En tussen al deze mist en regen gaat zo’n echte erwtensoep met worst er erg goed in.

Na de lunch nemen we een smal, klein, krakend gondeltje naar Seefelder Joch. De mist is toegenomen en in deze white out stapt mijn groep al snel weer in de gondel naar beneden. Ik wil echter verder, omhoog naar de Seefelder Spitze. Een wandeling van een klein half uur, dus dat valt mee! Het pad loopt prima en is niet heel smal. Een paar krappe passages zijn met kettingen afgezet. Het is geen grindpad, je loopt hier echt over de rotsen. Ik schrik als op slects vijf meter afstand een gems wegspringt. Dat is Karwendel in de herfst. Een warme zon met herfsttinten, maar ook natte kou in alle eenzaamheid tussen de gemzen.