Een via ferrata, oftewel 'ijzeren weg', is een klimpad op een rotswand. Tijdens de hele route zit je gezekerd aan een staalkabel en onderweg maak je gebruik van ijzeren trappen, pinnen, beugels en bruggen. Afgelopen zomer mocht ik samen met mijn broertje in het Franse Savoie Mont Blanc voor het eerst een via ferrata uitproberen en dit had heel wat voeten in de aarde!
Roadtrip door Savoie Mont Blanc
Wellicht ben je in mijn eerdere blogs al tegenkomen dat ik afgelopen zomer op roadtrip ging door het Franse Savoie Mont Blanc. Eerder deed ik al bestemmingen Samoëns, Megève en Val d'Arly aan en ondertussen zijn we gearriveerd in Beaufortain. In deze weidse bestemming vind je onder andere de dorpen Beaufort en Arêches. Wij verblijven in het heerlijke **** hotel La Ferme du Chozal, in Hauteluce.
We ontmoeten gids Yves in Beaufort
De volgende ochtend gaat om 7 uur de wekker. Na een heerlijk ontbijt pakken we onze spullen. Het hotel blijkt op de hoogte te zijn van onze activiteiten, want voor we vertrekken krijgen we een lunchpakketje mee, met belegde broodjes, water, een gekookt ei en fruit. Om half 9 ontmoeten we onze gids, Yves, in het centrum van Beaufort. We worden hartelijk ontvangen door Yves, die zijn twee zoons (die we later omdopen tot vliegende klimgeiten) heeft meegenomen. Nadat we onze auto hebben geparkeerd stappen we bij Yves in de auto en rijden we verder.
Op naar de Roc du Vent!
Vanaf Beaufort gaan we met de bus van Yves verder naar de via ferrata. Onderweg vertellen hij en zijn twee zoons uitgebreid over de omgeving en wat we gaan doen. We komen eerst langs een aantal kleine bergdorpjes, waarna er ineens een imposant stuwmeer, het Lac de Roselend, voor ons opdoemt. Bij de vraag of je hier kan zwemmen beginnen de jongens hard te lachen. Als je van ijs- en ijskoud water houdt, dan wel, is het antwoord. We parkeren de auto bij Refuge du Plan de la Laie. 'Ik hoop dat jullie geen hoogtevrees hebben' wordt ons gevraagd, voordat we onze helm en klimgordel toegereikt krijgen. M'n broertje haalt argeloos z'n schouders op, terwijl ik toch begin te twijfelen of dit nou wel zo'n goed idee was.
De tocht begint met een wandeling
Om de via ferrata te kunnen bereiken moeten we eerst een stuk wandelen. De Refuge du Plan de la Laie ligt op 1822 meter en vanaf hier is het ongeveer 45 minuten lopen naar het begin van de via ferrata, op 2050 meter hoogte. In relatief korte tijd overbruggen we aardig wat hoogtemeters, waardoor we aan de ene kant goed opgewarmd zijn, maar aan de andere kant ook de benen al wel voelen. Onderweg zie ik de via ferrata steeds dichterbij komen. Ik moet zeggen dat ik behoorlijk onder de indruk ben. Van een afstand lijkt het allemaal wel mee te vallen, maar, hoe dichterbij we komen, hoe duidelijker het wordt dat ik me hierop verkijk.
Laat het klimmen beginnen!
Onderaan de via ferrata blijkt dat we niet de enige zijn die de uitdaging aangaan. Yves helpt ons met ons materiaal en zekert ons middels een touw aan hemzelf vast. Hij legt uit dat hij zichzelf zekert aan de staalkabel die in de rots vastzit. Gelukkig vertelt hij ook dat hij nog nooit heeft meegemaakt dat iemand valt. De via ferrata loopt redelijk rechttoe rechtaan omhoog. Onderweg maken we gebruik van stalen tredes, plaatjes en haken die her en der vastzitten in de rots. Ik moet eerlijk toegeven dat ik er al na een paar meter achter kom dat ik het toch wel erg heftig vind, maarja, terug kan niet meer. Na wat voelde als een eeuwigheid klimmen, komen we op een plateau waar we even kunnen uitrusten. Het stuk daarna lopen we in een bocht omhoog, waarbij we een stuk van de via ferrata overslaan. Daarna komt er weer een stuk waarbij me moeten klimmen en uiteindelijk haal ik met knikkende knieën en trillende handen het hoogste punt.
En dan denk je dat je klaar bent...
Waar ik toch wel met veel angst de via ferrata beklim, heb ik het gevoel dat de twee zoons van Yves als echte berggeiten om me heen vliegen. Natuurlijk doen ze dit al hun hele leven, maar toch is het erg bijzonder om te zien hoe soepel de jongens omhoogklimmen. Op het hoogste punt aangekomen komen we bij een redelijk vlak stuk, waar we gewoon kunnen lopen. We wandelen hier over een grasveld en genieten van het bijzondere uitzicht en het veld, wat volstaat met Edelweiss! Bijzonder om de bloem in het echt te mogen zien. Ondertussen begin ik weer tot rust te komen, want dit was het toch? Tot we aan het eind van de rots komen, waar blijkt dat we ook nog een stuk naar beneden moeten klimmen. Ik geef eerlijk toe dat de moed mij hier wel een beetje in de schoenen zonk. Tijdens het naar boven klimmen kon ik nog voorkomen dat ik naar beneden keek, maar hier…
En dan zijn we er!
Nadat we een stukje naar beneden klimmen kijkt Yves me grijnzend aan, dat was het! Aangezien de via ferrata uit vier individuele delen bestaat gaat Yves met zijn zoons en mijn broertje nog een stukje verder. Ik besluit om het wandelpad parallel aan de via ferrata te nemen en ze aan de andere kant weer op te wachten. Onderweg merk ik dat de adrenaline nog door m'n lijf giert, maar gelukkig kom ik langzaam tot rust. En ondanks dat ik het vreselijk eng vond, ben ik trots op mezelf dat ik het heb gedaan!
Over Yvonne
Yvonne kreeg de liefde voor bergen met de paplepel ingegoten. Als klein meisje stond ze al op de ski’s en de Alpen werden ook tijdens de zomervakanties bezocht. De landschappen hebben vanaf het begin een grote indruk op Yvonne gemaakt. Ze ontdekt de bergen het liefst te voet, met de lift of de trein.