Wandelen Berninapas: ronde om de Piz Lagalb (2486m)

Je kan de wandeling heel goed starten vanaf het dalstation Lagalb. Dit ligt iets ten noorden van de Berninapas, op een hoogte van 2107 meter. Je kan hier naartoe rijden met de auto, maar je kan natuurlijk ook de bus of de trein nemen. De Bernina express (de trein) is niet voor niks Werelderfgoed. Met panoramavoertuigen kan je alle bergen om je heen goed bekijken. Je stapt dan uit bij Station Bernina Lagalb.

• Vanaf de parkeerplaats bij dalstation Lagalb loop je het Val Minor in.
• Door het dal stijg je gemoedelijk richting het hoogste punt.
• Elke stap die je hoger zet, laat je meer zien van de Piz Palü en de Piz Bernina achter je.
• Langzaam draai je om de berg heen. Het uitzicht op de sneeuwtoppen verdwijnt.
• Je treft twee meertjes: Puoz Minor en Lej Minor. Het eerste meer is klein en heel rustig. Bij het tweede wat grotere meertje ben je vast niet de enige, want er zijn ook enkele mountainbikers, vissers en andere wandelaars. Dit is een mooie plek voor een eventuele pauze.
• Dan volgt een iets steiler rotsachtiger stuk richting Fuorcla Minor, de pas. Vanaf hier is het zicht op de sneeuwtoppen terug.
• Het pad gaat verder over de flank van de berg. Je traverseert over een steile grashelling en gaat op en neer.
• Bij de afslag naar de top is het even opletten dat je het juiste pad volgt. Kies hier het pad richting Stazione Bernina Lagalb en niet richting Bergstation Lagalb en ook niet richting Ospizio Bernina.
• Dan volgt een daling door het dal waar ook de pasweg gaat. Je loopt hier minder idyllisch, door de hoogspanningsleiding. Van de pasweg heb je geen last. In de verte zie je dan vanzelf het beginpunt weer verschijnen.

Zodra we weglopen van de kabelbaan komen we in een andere wereld. Rond de pas heb je de drukte van auto’s en mensen. Hier waan je je weg van alles. De eerste meters lopen wat steiler omhoog tot we in het Val Minor komen. Hier loop het heel geleidelijk omhoog. Om me heen hoor ik niets anders dan het gepiep van de marmotten en het geknerp van mijn eigen schoenen. Slechts een enkele zwoegende mountainbiker en een handvol wandelaars komen we tegen. En hoe hoger we komen, hoe meer we kunnen zien van de sneeuwpieken achter ons. Het is alsof we al dagen wandelen en van de bewoonde wereld zijn. Zielsalleen, met slechts rotsen en marmotten.

Als de sneeuwbergen uit het zicht zijn, komen we bij twee bergmeren uit. Er wordt hier zelfs gevist. Aan de andere kant van het meer ligt nog een sneeuwveldje. We gooien een natte harde sneeuwbal. Maar weer verder omhoog. De mountainbiker voor ons ploetert zijn fiets omhoog. Aan de hand, fietsen is hier niet mogelijk. Bovenop het pasje, ons hoogste punt, hebben we de berg zover gerond dat het zicht op de hoge sneeuwtoppen weer terug komt. Een mini-bulldozer effent hier het pad. Is dat nodig? We weten het niet, wellicht willen ze het iets breder maken voor de fietsers? We hopen het niet. Gelukkig snuffelen de koeien langs het pad. Het onweer dat in aantocht is laat net lang genoeg op zich wachten. Bij de eerste druppels zitten wij weer in de auto en zoeven we over de Berninapas naar de bewoonde wereld.