Op zoek naar een alternatief voor de Gotthardtunnel? Als je op weg gaat naar Italië via Zwitserland, dan rijden de meeste mensen via de Gotthardtunnel. Dat gaat sneller dan de oude weg over de Gotthardpas, maar er staat vaak wel file voor de tunnel… Je kunt natuurlijk aanschuiven in de rij, maar er is een andere optie. Wist je dat ten oosten van de Gotthard een rustige, mooie pasweg ligt? Deze pas markeert de overgang van het kanton Graubünden naar Ticino, het Italiaanse deel van Zwitserland. De pas heet Passo del Lucomagno, ook wel Lukmanierpas, en bereikt een maximale hoogte van 1920 meter. Deze pas neem je niet voor de snelheid, maar wel voor het genieten onderweg.
Wil je hier komen vanuit Nederland, dan zul je bij Andermatt moeten afslaan naar het oosten. Eerst rijd je nog over een andere pas: de Oberalppas. Je komt dan vlak langs de oorsprong van de Rijn. Daar kun je al een tussenstop maken voor een wandeling. Eenmaal over de pas ligt bij Disentis de afslag naar de Lukmanierpas. In Disentis (onderaan de Lukmanierpas) is ook een Zwitsers geprijsde camping (TCS Camping Disentis) als je wilt overnachten. Met een ijskoud bergmeertje.
Rij je eenmaal de pas over, dan kom je na het meer op een soort hoogvlakte. Je merkt er niets van, maar onder deze hoogvlakte ligt de nieuw lange Gotthardtunnel. Vanaf deze hoogvlakte kun je mooi wandelen. Wil je niet te grote inspanningen, dan kun je ook slenteren door het bos of over de graslanden, picknicken bij het beekje of een hangmat ophangen in de schaduw. Dit gebied is voor vele Zwitsers in het weekend de plek om lekker te chillen. Je bent dan ook niet de enige op de vlakte. Toch is de wandeling die we hier ondernemen rustig. Hier kom je weinig mensen tegen.
Op de pas zijn allerlei mogelijkheden om te wandelen. Wil je een korte wandeling maken, dan kun je bijvoorbeeld een rondje om het Lai da Sontga Maria lopen. Dit is het meer op de pas. Na de pas kun je aan de westzijde allerlei rondwandelingen maken rond de Sorgente del Brenno. Dit is de rivier die in het Valle Santa Maria naar beneden stroomt. Wil je het helemaal makkelijk maken, dan start je bovenop de pas en neem je daarna de postbus weer terug naar boven. Ook kan je wandelen naar een berghut, bijvoorbeeld Capana Cadlimo, om daar een nachtje hoog in de bergen door te brengen. Wij kiezen voor een pittige tocht van vier uur wandelen.
Wij maken een wandeling naar de pas van de zon en de pas van de duif, ofwel de Passo del Sole en de Passo del Colombe. De wandeling leidt rondom de Pizzo Colombe. Bovenop de Passo del Sole hangen boeddhistische vlaggetjes. Ze wapperen vrolijk in de wind. We lopen door velden wolkatoen en ontwaren een meertje bij de Passo del Colombe. Langs het meer liggen zandstrandjes. Wat een plek voor een pauze! Er zijn al een aantal mensen omheen neergestreken. Elke wandelaar die we vandaag getroffen hebben, geniet hier van een uitgebreide picknick. Het meer is er ruim genoeg voor. Vanaf de Passo del Colombe blijkt de afdaling best technisch en scherp naar beneden te leiden. Schaduw is er niet vaak en op de warme dag waarop wij wandelen, snakken we naar verkoeling.
Verkoeling is er niet te vinden op de vlakte, je moet echt door naar het Hospis of naar het centrum Pro Natura, iets lager gelegen dan de pas. Daar vind je schaduw, eten en drinken. Na een duik in het beekje is iedereen weer helemaal opgefrist. Klaar om verder te rijden naar Italië. Dit is de pasovergang die gebruikt werd voor de Gotthard bestond. De Romeinen gingen je hier voor.
Ben je dol op fietsen, dan is de Lukmanierpas zeker een aanrader. Vanuit het zuiden start je in Biasca. Hiervandaan is het 41 kilometer stijgen, waarbij je 1600 hoogtemeters aflegt. Dat is zeg maar, net zo hoog als de Mont Ventoux, maar dan twee keer zo lang. Onderaan is het handig de fietsroutebordjes te volgen. Daarmee vermijd je de drukke pasweg. Bovenop de top ligt het Ospizio del Lucomagno. Hier kan je bijkomen met een drankje en een hapje voor je weer naar beneden rijdt.
Bovenop de Lukmanierpas kan de vakantie goed beginnen. Na een korte stop ben je helemaal klaar voor de rest van de reis richting Biasca, op naar Italië!
Joanne is dol op de bergen. Als er pieken opduiken aan de horizon krijgt ze al bijna tranen in haar ogen. Misschien is het de frisse berglucht, misschien de ruige toppen, misschien zelfs het afzien of de rust die Joanne krijgt in haar hoofd. Ze gaat zo vaak mogelijk op pad: wandelen, fietsen, klimmen, zwemmen of kanoën. Lekker buiten spelen.
