Glockner König - deel IV - Indebergen.nl

Sta je daar met je racefiets met je voeten in de sneeuw. Gelukkig niet op de weg, maar hoe hoger hoe meer sneeuw en je voelde het kouder worden. Wij klagen niet, want de omstandigheden waren uitermate goed. Een strakblauwe hemel en door de ochtend heen een stijgende temperatuur. Mooi weer om een Alpenpas te bedwingen. Het was al half zeven toen we hotel Lampenhäusl in Fusch al fietsende verlieten voor de 7 kilometer naar startplaats Bruck. Goed om in te rijden, maar wel frisjes. Dan is het fijn om goed voorbereid te zijn met losse mouwen en een warm wielerjasje van mijn eigen sponsor Boom regionale uitgevers. Blijft trouwens een mooi gezicht om in een blauw tenue op een zelfde blauwe Batavus rond te fietsen. Enige nadeel, ik had achter maar 26 tandjes tegen vorig jaar op een prachtfiets (Koga Team Edition) 28. Het had de rit voor mij makkelijker kunnen maken. Al gezegd, ik klaag niet, want ik zei tijdens de eerste kilometers al tegen mijn broertje dat ik me sterk voelde. Dat bleek op de momenten dat het 11% en meer omhoog ging: de cadans was goed en de hartslag kwam nauwelijks boven de 150. Ja, later wel, maar toen was de finish bijna in zicht en had ik nog een eindsprintje in petto.

Arnout had me bij Ferleiten (de toegangsppoort en een dierenpark) al gedag gezegd, want hij had toch echt behoefte aan een wat hoger beentempo. Allebei profiteerden we van onze tactiek door rustig te beginnen, wat ik al wel geleerd had vorig jaar op de flanken van de Mont Ventoux. Daar haalde ik bijna alleen maar wielrenners in, vandaag was dan niet anders en zelfs in grotere mate vanwege het recordaantal van 2.800 deelnemers. Toch ben ik tweemaal afgestapt om mijn rug een te rechten en wat energygels tot me te nemen, maar eenmaal aan de laatste vier kilometer begonnen, snakte ik naar haarspeldbochten, waar je even op adem kon komen en daarna weer aan kon zetten. Taktaktak en weer vijf renners voorbij. Boven stond broerlief me op te wachten en tevreden hebben we daarna met onze telefoons foto’s gemaakt van het prachtige uitzicht, kaiserschmarren gegeten en het thuisfront ingelicht.

Ja, en dan moet je dezelfde weg nog afdalen. Jammer dat de commerciële belangen van de beheerder van de Grossglocknerhochstrasse toch wel belangrijker zijn dan de veiligheid van 2.800 deelnemers, want om half elf moest de pas weer open voor gemotoriseerd verkeer. Een stortvloed aan auto’s, bussen en vooral knallende motoren was het gevolg. Ze hadden al zo lang voor de poort gewacht. Het maakte de afdaling tot een duivelse achtbaanrit. Een reuzenslalom soms, waarbij je ook nog op moest passen op al die luxe sportauto’s met felle kleuren (Maserati, Porsche etc.) die graag gezien wilden worden op deze Hochalpenstrasse. Menig renner stond door al dat remmen langs de kant van de weg met een lekke band vanwege oververhitting van de velg.

Wij besloten bij Gasthaus Piffkar op 1.620 meter hoogte te stoppen om deze kermis even te laten voor wat het was. Van een afstandje zag het er bizar uit. Het geeft eens temeer aan dat het beklimmen van de Grossglocknerhochstrasse met de fiets geen eenvoudige zaak is. Niet alleen door de zwaarte van de berg, vooral door de verkeersdrukte. Het is nu eenmaal één van Europa’s hoogste passen en commercieel is het onmogelijk om de pas nog langer af te sluiten. Voor de beheerder moet het een topweekeinde geweest zijn met vooral al die motoren vanuit Saalbach. Achttien euro per passage (retour) moet een motard betalen. Reken maar uit met die duizenden motoren op zaterdag en zondag wat dit oplevert! Dan de auto’s en bussen er nog bij. Tip voor de fietsers: ga ’s morgens heel vroeg of ga in de goede maanden ’s avonds om een uur of zes. Dan is het een stuk rustiger. Want één ding is zeker: het is een hele belevenis om op racefiets of mountainbike hier omhoog te gaan.