De Christoffelberg beklimmen tijdens je vakantie op Curaçao, wel of niet doen? Ik deed het wel en deel in dit weblog mijn ervaringen en tips. Zo kun je zelf besluiten of je er tijdens je welverdiende vakantie tijd voor vrijmaakt. Verder deel ik een paar tips met je die je zeker eventjes moet doorlezen voordat je de berg beklimt. Veel plezier alvast!
Al voorafgaand aan de vakantie werd ik door m’n vriendin bekogeld met een lijstje must-do’s tijdens mijn bezoek aan Curaçao. Zo moesten we zeker een ochtendje shoppen in Willemstad, een dagje met de boot naar Klein Curaçao en flamingo’s bekijken op de zoutvlakte. Ook hoog op het lijstje: de Christoffelberg beklimmen. Omdat ik wandelen in de bergen heerlijk vind, leek me dat een fijne tijdsbesteding. Althans, voordat ik kennismaakte met het klimaat op het eiland. Het is er namelijk warm, erg warm. Uiteraard liet ik mij (onder lichtelijke dwang van mijn vrouwelijke reisgenoot) niet hierdoor uit het veld slaan! En achteraf gezien was het een mooie ervaring die ik zeker zou aanraden.
Om 05.00u gaat de wekker. Om de Christoffelberg te beklimmen moet je namelijk vroeg beginnen. Hoe later je begint, hoe warmer het is. Met kleine ogen trek ik m’n sportbroek en een sportshirt aan en smeer ik me in met een factor 30 zonnebrand. Een snel naar binnen gewerkt ontbijtje verder, zitten we in de auto richting het Christoffelpark. Vanuit onze accommodatie in Willemstad is dat zo’n 45 minuten rijden. Daar parkeren we de auto bij het bezoekerscentrum, waar je een ticket moet kopen voor het park, dat vanaf 06.00u open is. Bij de balie wordt ons, met behulp van een kaart, uitgelegd dat we nog een stukje met de auto moeten rijden. We kopen de kaart en rijden verder.
Met de auto steken we de weg over, waarop een ranger op vertoon van onze tickets de slagboom opent. Vanaf daar rijden we nog zo’n 5 à 10 minuten door het Christoffelpark naar de parkeerplaats waar de wandeling start. De weg is heuvelachtig en om sommige plekken erg steil. Onze huurauto moet af en toe terug naar de eerste versnelling. Omdat het geregend heeft vannacht is de weg nog nat en slippen de banden. Al met al is het een leuk avontuurtje voordat het echte avontuur begint. Ik kan me voorstellen dat iemand die nog nooit in de bergen heeft gereden het lastig heeft. Lees daarom eventjes onze tips voor autorijden in de bergen!
Na het parkeren van de auto op de parkeerplaats bij het begin van de wandeling verruil ik m’n slippers voor m’n wandelschoenen. Ik slinger de rugzak op m’n rug en we beginnen aan de wandeling. In de rugzak hebben we mee: zonnebrand, 1,5 liter water per persoon, wat Liga’s voor onderweg en een fototoestel. Onze starttijd is 06.50u en het is warm en benauwd, zoals altijd op het eiland. Gelukkig hebben we een bewolkte dag. De wandeling begin met een glooiend pad, maar na een paar minuten wordt al duidelijk dat het geen eenvoudige wandeling wordt. De stenen worden steeds groter en je moet goed kijken waar je loopt. Ondertussen zweet ik al overal en klaag ik steen en been over de hitte. M’n vriendin huppelt vrolijk door en geniet van het uitzicht. De route is trouwens goed met een gele kleur aangegeven, verdwalen is vrijwel onmogelijk. Als we na een halfuurtje een rots tegenkomen waarop ‘HALF’ op staat geschreven ben ik blij dat ik geen uren meer nodig heb om boven te komen. Op websites las ik verschillende tijdsduren van de wandeling, maar het lijkt erop dat we het binnen een uurtje wel gaan redden tot de top.
Naarmate de top dichterbij komt, wordt het steeds meer klimmen dan wandelen. Er moet dan ook steeds vaker een pauze worden ingelast om even wat te drinken. Ook moeten we goed kijken hoe we verder komen, want niet elke rots kom je even gemakkelijk op. Het laatste stuk van de beklimming is het uitdagendste stuk, waarbij je echt handen en voeten moet gebruiken om boven te komen. Bij een van onze broodnodige pauzes komt een local ons voorbij sprinten omhoog. Bizar! Net onder de top splitst de route in tweeën. De makkelijkere route gaat linksom, de moeilijkere route rechtsom. Wij kiezen voor de makkelijke route en ook die blijkt geen pretje te zijn voor mensen met hoogtevrees. Aan de ene kant zie je een flinke afgrond. Een paar minuten laten staan we gelukkig veilig boven. Eindelijk! Ik zoek de plek met de meeste wind op om af te koelen en ik geniet van het prachtige uitzicht. Tijd: 07.50u. In een uurtje kun je dus boven zijn, zonder bijzonder hard te lopen. En dat uurtje is ook meer dan genoeg om te lopen met temperaturen boven de 30 graden en een hoge luchtvochtigheid.
Na een tijdje uitgerust te hebben en de nodige foto’s van het uitzicht te hebben gemaakt zijn wij aan de afdaling begonnen. In ons geval verliep die heel soepel. In circa 45 minuten waren we weer beneden. Toch merkten we onderweg naar beneden de vermoeiing in de benen wel. De benen van mijn reisgenoot begonnen zelfs flink te trillen. Onderschat de terugtocht dus niet en zorg dat je nog genoeg water over hebt. Het afdalen vergt veel van de knieën. Juich nog niet te hard als je boven bent. Leuk weetje: we kwamen de local onderweg naar beneden weer tegen. Hij rende voor de tweede keer omhoog. Veel tijd om te praten had hij niet, maar hij vertelde wel dat twee keer heen en weer niets bijzonders was. Zijn record: 15 keer omhoog op 1 dag. Als ik een petje op had, had ik die voor hem afgedaan.
Wil je nu meer weten over het park, bekijk dan de officiële website van het Christoffelpark. Daar zie je welke bezienswaardigheden er nog meer zijn en dat er meer te wandelen is dan de route die wij deden.
Welk seizoen het ook is, Mike is altijd graag in de bergen te vinden. Niet alleen in de zomer of winter, juist ook in de herfst of in het voorjaar zijn de bergen geweldig. Hij kan genieten van mooie wandeltochten om het water, suppen of kanoën op het water, of gewoon neerploffen en relaxen aan het water. Als Mike maar in de bergen is!
