Afgelopen weekend gingen we op pad naar de Alpen voor een begeleide tocht naar de Zugspitze. Het doel was de top van de Zugspitze te bereiken via de klettersteig vanuit het Höllental. Ondanks het slechte weerbericht, vertrokken we vol goede moed. Natuurlijk zijn we goed voorbereid en is de rugzak vol met alles wat nodig kan zijn. Toch werden we verrast door de hoeveelheid water en sneeuw die naar beneden kwam.
Via de Höllentalkloof loopt de route naar de Höllentalangerhut. Deze kloof is spectaculair uitgesneden door de bergen. Het water heeft hier met enorme kracht alles weggesleten. Langs de kloof lopen tunneltjes, paden en bruggen, zodat je er doorheen kunt. En in de kloof is water, veel WATER. Hoe meer regen er valt, hoe meer water er ook in de kloof is. Enthousiast duiken we de Höllentalkloof in. Doorweekt komen we er bovenaan weer uit.
In de hut kunnen we opwarmen en lekker slapen. De volgende ochtend komt de berggids omhoog met slecht nieuws. Een toppoging is helaas niet mogelijk. Wel verzint onze gids, Heidi, een mooi alternatief. We lopen omhoog via de Rinderweg naar het Höllentor. Bovenop lijkt de hel inderdaad losgebarsten. Behalve dat we niet smoren in de hitte, maar het bijna afleggen in de kou. Al vanaf 1700 meter ligt er sneeuw op het pad. En dat niet alleen, we waaien van onze sokken bovenop de pas. Dit is niet hoe we ons zomerse weekend voorstelden.
Eenmaal door de 'Hellepoort' staan we in de luwte. We kunnen een deel van de klettersteig langs de noordwand doen. Glibberig is het zo door de sneeuw. Af en toe gooien we een sneeuwbal. En het moet worden gezegd: dat heerlijke knisperende geluid van de sneeuw als je er op loopt, dat is echt genieten! We krijgen spontaan zin in de wintersport.
Een heerlijk briesje, warme lucht, een zonnetje en zwaar ploeteren voor een toppoging, dat is ons niet gegund. Wel beleven we een stoer avontuur in de mist, sneeuw en kou. Het is afzien, maar dan op een andere manier. Eenmaal terug in het dal kijk ik om mee heen en zie ik alleen maar gelukkige, blije gezichten. Het was een bijzonder weekend.
Joanne is dol op de bergen. Als er pieken opduiken aan de horizon krijgt ze al bijna tranen in haar ogen. Misschien is het de frisse berglucht, misschien de ruige toppen, misschien zelfs het afzien of de rust die Joanne krijgt in haar hoofd. Ze gaat zo vaak mogelijk op pad: wandelen, fietsen, klimmen, zwemmen of kanoën. Lekker buiten spelen.
