Het is onze derde dag in Abruzzen en vandaag gaan we een wandeling maken in de Gran Sasso. Hier vind je de hoogste berg van midden Italië – de Corno Grande die 2912 meter hoog is. In het vorige deel van dit reisverslag kon je lezen dat het de eerste dag niet meeviel om de wandelpaden te vinden. Hopelijk gaat dat vandaag beter. Daarnaast ligt de Corno Grande regelmatig in de wolken, dus de vraag is of we de grote rots überhaupt te zien krijgen.
De “gevangenis” van Mussolini
We rijden – net als gisteren – weer met de auto omhoog naar de hoogvlakte Campo Imperatore, vanuit het geweldige dorpje Santo Stefano di Sessanio. Er hangen behoorlijk wat wolken over de bergen, wat een geweldig uitzicht geeft, maar de kans dat we de hoogste top te zien krijgen aanzienlijk verkleint. We rijden naar de parkeerplaats op 2100 meter hoogte waar ook de gondel vanuit het dorpje Fonte Cerreto Assergi (in het dal) aankomt. Hier staat tevens het Hotel Campo Imperatore, een 4 sterren hotel waar in 1943 – tijdens de Tweede Wereld oorlog - Mussolini “gevangen” werd gehouden. Het verhaal gaat dat deze Italiaanse dictator heldhaftig bevrijd is door de Duitsers, maar in werkelijkheid schijnt er niet eens gevochten te zijn en gaven de Italianen Mussolini zonder problemen mee aan onze oosterburen: “alstublieft, hier is ie hoor!”. Het is een triest gebouw, dat inmiddels al z’n charme – en verf – heeft verloren. Bij het hotel komen we een man tegen die zo uit een fotoboek zou kunnen komen. Om 09.30 uur ’s ochtends heeft hij de mand op z’n rug al vol met funghi – paddestoelen. Dat wordt vast een lekkere lunch!
Dikke wolken boven de bergen; benieuwd of we de Gran Sasso gaan zien
Verse funghi en duidelijke borden bij de wandelpaden
Steenbokken
In de winter kun je hier ook skiën. Er zijn twee oudere stoeltjesliften en een paar pistes. Niet te vergelijken met de Alpen, maar het lijkt me zeker een leuke ervaring om hier eens een afdaling te maken. Maar vandaag gaan we wandelen! Gelukkig staan er in dit gedeelte van het Nationale Park wel bordjes en al vrij snel vinden we het pad dat ons richting de Corno Grande zal brengen. Het eerste stuk is eenvoudig en licht stijgend. Als we de eerste hoek omkomen zien we dat de Corno Grande nog in de mist ligt, maar dat dit niet meer lang gaat duren. We hebben geluk: 5 minuten laten verdwijnen de wolken en komt de imposante rots tevoorschijn. Erg mooi! Vanaf hier wordt de klim ook steiler en af en toe is het klauteren op handen en voeten. Richard heeft een goede neus en op een gegeven moment ruikt hij beesten. Als we naar boven kijken zien we steenbokken! Hoe mooi is dat?
Langzaam maar zeker komt de Corno Grande tevoorschijn
Trittsicher
We lopen nog een stuk verder richting de Corno Grande en besluiten om te keren waar het echte “rotswerk” begint. We genieten nog even van het geweldige uitzicht, maar blijven niet te lang staan; het is koud. Een bordje wijst ons richting de Rifugio Duca degli Abruzzi, een berghut die we al hadden zien liggen vanaf het Campo Imperatore. De klim is pittig te noemen. Het Duits heeft hier een mooi woord voor; hier moet je “trittsicher” zijn. Goed kijken waar je je voeten plaatst, want de afgrond is diep en het “pad” soms niet breder dan 20 cm. Het fototoestel blijft op dit stuk van de wandeling veilig in de rugzak. Het is hier opperste concentratie. Eenmaal boven treffen we een Italiaan op joggingschoenen. Hij is vanaf de andere kant komen lopen – wat een stuk eenvoudiger is - en twijfelt of hij verder zal gaan. Eigenlijk weet hij zelf het antwoord al; hier heb je echt goede stevige bergschoenen nodig met voldoende grip. We kletsen nog wat met deze man die uit Rome blijkt te komen. Hij heeft geweldige verhalen. Alleen heeft hij vandaag pech; inmiddels ligt de Corno Grande alweer een half uur in de wolken. Hij geeft het wachten op en daalt – net als wij – af richting de berghut.
Sommige stukken zijn behoorlijk pittig
Sterrengerecht op een plastic bordje
We hebben wel een goede “pranzo” (lunch) verdiend. In de Rifugio Duca degli Abruzzi krijgen we een overheerlijke runderstoof met verse paddestoelen en polenta geserveerd. Weliswaar op een plastic wegwerpbordje, maar de kwaliteit is van sterrenniveau. Of zou dat onze “honger” zijn geweest? Na de lunch lopen we nog een stukje over de bergkam en dan dalen we aan de gemakkelijke kant de berg weer af. Het was weer een onvergetelijke mooie dag.
Wandelen in de Gran Sasso en Abruzzen is een absolute aanrader voor iedere bergliefhebber.
Over Miranda
Miranda is dol op de Alpen en is hier ook regelmatig te vinden. Zowel in de zomer als in de winter. De perfecte vakantie bestaat voor haar uit bergen, water, actie, relaxen, een goed boek en heerlijk eten. Haar avonturen op het water, de mountainbike, de motor of te voet deelt ze in haar blogs.