De zongebruinde gids kijkt mij met twinkelende ogen aan, terwijl ik paniekerig mijn voet probeer neer te zetten. Ik hang aan een ijzeren draad, op bijna 3.000 meter hoogte. Vanaf de top van de Paternkofel klimmen we langs sneeuw en ijs recht naar beneden. Joe, de gids, vindt het allemaal maar grappig. “It’s a hard life in the mountains,” zegt hij lachend terwijl hij mij vastklikt aan het volgende stukje ijzerdraad.
De ijzeren weg
In Zuid-Tirol vind je de meest uitdagende Via Ferrata’s. Het ruige landschap en de steile pieken van de Dolomieten zijn namelijk ideaal voor avontuurlijke bergtochten. Er is ruim 13.000 km aan gemarkeerde wandel- en klimroutes van verschillende niveaus. De Via Ferrata op de Paternkofel/Monte Paterno is een route voor geoefende klimmers en begint bij Auronzo Hütte op 2.320 meter hoogte of bij de Dreizinnenhütte op 2.348 hoogte. Vanaf de Auronzo Hütte begint de tocht met een eenvoudige, maar steile wandeltocht richting een tunnel. In het onwerkelijke landschap van de Dolomieten werd behoorlijk gevochten tussen 1914 en 1918, toen Zuid-Tirol nog tot Oostenrijk behoorde (Zuid-Tirol ging pas na de Eerste Wereldoorlog - toen het Verdrag van Saint-Germain werd getekend in 1919 - bij Italië horen). Als resultaat vind je in de Dolomieten nog veel oude bunkers en tunnels. Soms zie je zelfs zwerfafval van 100 jaar oud, zoals verroeste blikken, stukken ijzer en brokken hout.
Op naar de top
De eerste tunnel begint met een brede ingang, maar hoe verder we gaan hoe smaller en smaller het wordt en voor ik het weet kruip ik op handen en voeten door de krappe opening. Eenmaal veilig uit de tunnel zie je hoe hoog je al zit en de afgrond is gevaarlijk dichtbij. Zonder touw schuifelen we (de gids en de groep) langs de richel, totdat we de eerste ijzeren draad tegenkomen (Via Ferrata is Italiaans voor ijzeren weg). We zijn allemaal goed uitgerust met klimgordels en helmen en klikken onze riemen vast. Het eerste gedeelte van de Via Ferrata is vrij eenvoudig dankzij de brede richels met soms een stukje sneeuw. Ik geniet voornamelijk van het uitzicht. De Dolomieten zijn anders dan andere bergketens in de Alpen. Het landschap is ruig, bijna geen begroeiing en de pieken torenen indrukwekkend boven je uit. Wij zijn onderweg naar de top van de berg Paternkofel, op 2.744 meter hoogte. Het uitdagendste gedeelte begint dan ook als we plotseling steil omhoog moeten. Hier verandert de eenvoudige Via Ferrata in hardcore Alpine klimmen.
Gezekerd
Voor we verder naar boven klimmen kijkt Joe ons even aan. Hij is de eigenaar van het Familieresort Rainer in Sexten (Sesto in het Italiaans). Joe woont al zijn hele leven in de bergen en naast een hoteleigenaar is hij ook een ervaren berggids. Ineens begint Joe mensen aan te wijzen. Ik en twee anderen worden aangewezen en aan hem via een touw vastgemaakt. Wij zijn gezakt voor de test en het lijkt hem veiliger als wij aan hem vast zitten, voor we het laatste stuk naar de top gaan beklimmen. Ik heb moeite met mijn voeten neer te zetten en er is weinig houvast, maar omhoog gaat eenvoudiger dan weer omlaag.
Sneeuw en ijs
We gaan via de andere kant van de Paternkofel weer naar beneden. Hier ligt veel sneeuw en ijs, wat het extra moeilijk maakt. Onder mij zie ik in de verte de Dreizinnennhütte, waar alvast een heerlijke lunch op ons staat te wachten. Het lijkt nog zo ver weg en de indrukwekkende afgrond waar we naar toe zakken is behoorlijk pittig. Ik raak lichtelijk in paniek wanneer ik mijn voeten nergens kwijt kan en voor de honderdste keer wegglijd op het ijs. Luid vloekend vervolg ik mijn weg, terwijl ik niet recht naar beneden probeer te kijken. Gelukkig is dit het moeilijkste gedeelte van de Via Ferrata en wanneer we het steilste stuk hebben gehad, kan ik weer genieten van het uitzicht. De route is prachtig en eindigt weer met een lange tunnel. Voor ik het weet zit ik aan een heerlijk bord pasta en nip ik van een glaasje limoncello met de eigenaar van de Dreizinnennhütte.
Bereikbaarheid Dolomieten
De Dolomieten in Zuid-Tirol zijn goed te bereiken met de auto via de Brennerpas. Vanaf Utrecht is het een kleine 1.000 km rijden. Op zich prima te doen in één dag. Per vliegtuig kun je bijvoorbeeld met Transavia vliegen via Venetië of Innsbruck. De transfer vanaf de luchthaven duurt dan nog zo'n 1,5 tot 2 uur.
Over Kirsten
Kirsten verkent de bergen het liefst met de trein of per voet en blijft zich altijd verwonderen over de schoonheid van de Alpen. Haar maak je gelukkig met een uitdagende hiketocht, een overheerlijke lunch, een mooie treinreis en een goed glas (rode) wijn.