La Marmotte 2015, de bekende cyclo in de Franse Alpen, beloofde op voorhand al een bijzondere editie te worden. Door een op instorting staande tunnel kon niet de originele route worden gevolgd via de Col du Galibier en de Col du Lautaret. Het voorgeschotelde alternatief (176 km, 5200 hoogtemeters) met de Lacets de Montvernier, de Col du Mollard en Col de La Croix de Fer bleek, mede door de weersomstandigheden, minstens net zo zwaar.
Met 40 km/u naar de Glandon
De eerste zaterdag van juli staat bij mij altijd rood omcirkeld in de agenda en ook dit jaar sta ik weer aan de start van de Marmotte. Als om 7.00 uur het startschot klinkt wordt er als een kudde dolle stieren naar de voet van de eerste berg gestormd. Op de Col du Glandon zoek ik mijn eigen tempo op en rijd ik met een hartslag van 160 naar boven. Het kwik ligt inmiddels al ver boven de 20 graden, maar het gevoel is goed. Eenmaal boven snel de bidons bijvullen om daarna de technische afdaling richting Saint Colomban des Villards af te werken.
De wonderschone Lacets de Montvernier
In tegenstelling tot de originele route hoeven we nu niet het lastige stuk door het dal richting de Col du Télégraphe te overbruggen. Na een paar vlakke kilometers is het direct weer klimmen geblazen op de Lacets de Montvernier. Vanuit de Mauriennevalei kronkelt deze spectaculaire weg zich in 18 haarspeldbochten naar boven. Ondanks de inspanning weet ik hier nog van te genieten en ik verheug me alvast op de beelden wanneer de Tour de France hier op donderdag 23 juli voorbij komt. Mijn shirt staat inmiddels wagenwijd open wat nog enigszins voor verkoeling zorgt.
Lacets de Montvernier
Afzien op de Col de Croix de Fer
De Col du Mollard blijkt een echte ‘loper’ en ik weet hier een mooi tempo te houden. Wat mij opvalt in vergelijking met voorgaande jaren is de rust op het parcours. Het veld is veel eerder uiteengeslagen en waarschijnlijk zijn veel renners niet gestart vanwege de nieuwe route of de temperatuur. Na de eindeloze Mollard gaat het via een afdaling met slecht wegdek richting de Croix de Fer. Ik heb deze berg eerder in de week al verkend en weet dat er na wintersportdorp Saint Sorlin d’Arves enkele zeer zware kilometers op me liggen te wachten. Een soepele tred verandert in zwoegen en afzien. De verzengende hitte maakt het er alleen maar moeilijk er op.
Temperatuur van 35 graden
De afdaling van de Croix de Fer is voor mij bekend terrein waardoor het in vliegende vaart richting L’Alpe d’Huez gaat. Alleen de vier vervelende haarspeldbochten voor Le Rivier d’Allemont zorgen voor een ongewenste onderbreking. De 21 bochten van de beroemde L’Alpe d’Huez liggen te koken in de zon en het belooft een lijdensweg naar boven te worden. Gelukkig weet ik nog altijd hoge hartslagen te halen en voelen de benen nog redelijk aan. Mijn kilometerteller toont inmiddels een temperatuur van meer dan 35 graden. In een tijd van 8.03 kom ik over de finish, goed voor plaats 585.
Slagveld op L’Alpe d’Huez
Wanneer ik na te zijn bijgekomen L’Alpe d’Huez weer afdaal richting de camping weet ik mijn prestatie in perspectief te plaatsen. Door de omstandigheden was het een loodzware dag en ik zie nog talloze renners omhoog kruipen. De ‘Nederlandse berg’ is een slagveld. Sommigen liggen uitgeteld op een muurtje, anderen zoeken verkoeling bij een van de watervalletjes, ook signaleer ik diverse ambulances. Nadat ik al lang en breed ben gedoucht en heb gegeten, fietsen er nog altijd renners op de Alpe. Marmotte 2015, een editie die bij mij en veel anderen nog lang in het geheugen zal staan gegrift.
Hoe heb jij La Marmotte 2015 ervaren? Laat een reactie achter!
Over Thijs
Thijs verkent de bergen in de zomer het liefst op de racefiets. De schoonheid van het landschap en de strijd aangaan met de berg zijn aspecten waarvoor hij graag afreist naar de Alpen. Naast het beklimmen van bekende Alpenreuzen als Alpe d’Huez, Col du Galibier en Mont Ventoux fietst hij ook graag in de heuvels van Zuid-Limburg.