Trentino: een week via ferrata (deel I)

Op het programma staat het summum van de alpine via ferrata in Trentino. Alpine via ferrata’s kenmerken zich door een hoge ligging in de bergen. Ze zijn toegangkelijk vanaf juni tot en met september als het weer het toestaat. Ons hoofddoel is een tweedaagse tocht van meerdere aan elkaar verbonden via ferrata’s in de Brenta Dolomieten met een overnachting in een berghut. Deze tocht voert ons over de prachtige en beroemde Bochette Alte in de Brenta Dolomieten. Daarnaast staat ‘il sentiero di fiori’ op het programma. Langs deze spectaculaire route, die je over twee lange hoge ijzeren hangbruggen voert, bevinden zich nog oorlogsresten.

Zaterdag, het is eindelijk zover, Olaf en Gerard zijn aangekomen. Alhoewel we onze studententijd ver achter ons gelaten hebben, zijn we allemaal niet veel veranderd. Het weerzien verloopt ontspannen. Er worden meteen plannetjes gesmeedt voor morgen. De weersverwachtingen zijn slecht, maar mijn vrienden uit de lage landen laten zich niet uit veld slaan door een bui. Morgen gaan we 'inwandelen' naar de top van La Giouna (2.419m) en daarna verder over de bergkammen.

Het is zondag. Zo gezegd zo gedaan, we vertrekken 's ochtends en het weer ziet er dan nog goed uit. Eenmaal aangekomen bij de start van de wandeling is het al regenachtig. Het duurt niet lang of we zitten in de volle mist. Onze hoop om boven de wolken uit te stijgen is tevergeefs. Het gaat alleen maar harder regenen, we hebben weinig zicht en nadat we 800 meter zijn gestegen raken we zelfs het pad kwijt. Doorweekt en koud besluiten we om terug te lopen naar de auto.

Het is zover, we vertrekken voor de eerste via ferrata: il sentiero di fiori. We rijden met de auto naar Passo di Paradisio, waar we de gondellift omhoog willen nemen. We vinden de pas snel en we zijn verheugd om de lift te zien draaien. In de ons omringende bergen ligt al sneeuw. Opgewekt loop ik naar het loket dat vreemd genoeg gesloten is. Ik praat met de mannen bij de lift die me vertellen dat de lift twee dagen eerder al is gesloten en dat ze momenteel werkzaamheden verrichten. We mogen niet omhoog, er wordt ons zelfs helemaal afgeraden om de tocht te ondernemen vanwege gebroken kabels op de route. Teleurgesteld keer ik terug naar de auto.

In de auto ligt gelukkig nog een oud via ferrata boekje. Dat gebruiken we om van koers te veranderen. We selecteren een nieuwe tocht, in de wat meer zuidelijke Adige vallei: Giulio Segata op Monte Cornetto. Volgens het boekje een korte, maar pittige klettersteig. Onze stijgijzers kunnen we thuislaten, want deze tocht ligt een stuk lager en de Adige vallei is warmer. Sneeuw en ijs zullen we daar niet aantreffen.

Het is een stuk rijden naar ons nieuwe doel, maar de aanloop naar de via ferrata is een beloning. Het is hier heel aangenaam weer en we lopen in de zon over een lieflijk plateau, met een prachtig uitzicht. We vinden de via ferrata snel, de start is gemakkelijk. Het duurt niet lang of we komen een waarschuwingsbord tegen dat ons duidelijk maakt dat de klettersteig die erachter begint een serieus valrisico inhoudt en dat deze enkel is voorbehouden aan echte ‘via ferrata experts‘.

We zijn echter in de veronderstelling dat twee oudere mensen ons voor gingen. We horen hun stemmen een stuk lager. Ze zijn snel afgedaald, dus zo moeilijk kan het toch niet zijn? We duiken in de schacht en dalen zonder al te veel moeite de eerste meters af. De ankerpunten liggen ver uit elkaar, maar er zijn genoeg steuntjes voor handen en voeten. Het moeilijke stuk moet echter nog komen... De smalle schacht opent zich een stuk lager in een koepel, die uitkomt op een loodrechte wand, vrijwel zonder steunpunten. De ankerpunten liggen daar nog verder uit elkaar. Gerard gaat als eerste omlaag en laat zich zonder problemen omlaag glijden langs het ijzeren koord.

Door gebrek aan armkracht durf ik me niet te laten glijden. Het eerste stukje lukt het me nog om af te dalen, daarna wordt het echt moeilijk. Ik zoek steunpunten, maar vind er niet genoeg. Ik probeer aan mijn armen te gaan hangen, maar ik kom niet met mijn voeten bij het volgende steunpunt. Ik stuntel, probeer opnieuw en opnieuw en verlies kracht en moed. Dit lukt me niet... ik weet niet hoe ik verder omlaag moet gaan. Boven me roept Olaf: 'Roos! Hoe ben je hier omlaag gegaan...?'

Lees verder hoe het afloopt in Deel 2 (volgende week)