Trentino: een week via ferrata - deel II

Een touw hebben we niet bij ons en terug omhoog gaat niet. Een moment flitst secour door mijn hoofd. Mijn angst is niet reëel, ik ben gezekerd en kan maximaal 2 ½ meter vallen tot aan het volgende ankerpunt. Ik verzamel al mijn moed en uiteindelijk laat ik me omlaag glijden. Ik vindt het doodeng. Zo volgen 4 á 5 stukken, dit verdient geen schoonheidsprijs. Trillend van angst kom ik veilig beneden, waar Gerard me glimlachend opwacht. Even later is ook Olaf er, we hebben het ergste stuk achter de rug.

Na een korte pauze vervolgen we onze weg over een horizontaal pad. Al na ongeveer 50 meter zien we in een kloof een andere, meer recente route die veel gemakkelijker is. Hier zijn de oudere mensen dus afgedaald... Twee dagen later lezen we in een pas aangeschafte nieuwe via ferrata gids de beschrijving: deze route heeft moeilijkheidsgraad D/E (E is maximum) en er wordt voor gewaarschuwd dat de ankerpunten (te) ver uit elkaar liggen. De route is zelfs al vanaf 2012 officieel gesloten.

Woensdag blijf ik thuis om even bij te komen van dit avontuur en om me verder voor te bereiden op onze tweedaagse tocht. Ondertussen doen Olaf en Gerard een kleine, maar mooie canyon: Castle Drena. Het weer in de Dolomieten is nog steeds slecht, dus ik bel de berghut om informatie in te winnen. Vanaf 2.700 meter ligt er nog steeds een verraderlijk dun laagje sneeuw, het is glad en gevaarlijk. Er is enkel een beetje zon nodig om dat laagje te laten smelten, maar de weersverwachtingen zijn slecht. ‘s Avonds bespreken we de situatie en we besluiten om onze plannen om de hoge bergen in te gaan te annuleren.

Gelukkig zijn er voldoende alternatieven in Trentino. We doen nog twee mooie tochten in de warmere en zonnige Adige Vallei: via ferrata Attrezzata op Monte Albano en Rio Secco in Cadano. Beide tochten hebben een heel ander karakter. De Attrezzata klettersteig voert je omhoog langs een loodrechte wand. Er zijn veel ladders en we komen nogal wat mensen tegen. Deze tocht is populair en dat is niet vreemd, want op het eerste klimstukje na, is het technisch niet moeilijk en toch heel mooi.

Vrijdag, we selecteren de Rio Secco, een minder bekende en bezochte via ferrata van een paar uurtjes. Onze voorgangers hebben hun sporen achtergelaten; onderweg komen we honderden steenmannetjes tegen. Ze zijn overal, in alle vormen en maten, ook liggend op uitstekende stokken. Telkens als je denkt dat je ze allemaal hebt gezien komt er weer een nieuwe plek met nog meer steenmannetjes. Hier wordt je vrolijk van. De vorige bezoekers hebben letterlijk hun steentje bijgedragen aan een collectief kunstwerk met een sprookjesachtige sfeer als resultaat.

Het is prachtig weer en helaas de laatste vakantiedag van Gerard en Olaf. Het was een geslaagd weerzien. We waren weer even als vanouds speleo-maatjes. Tijdens onze laatste tocht lacht ons vanuit de Rio Secco een stralend vrijwel onbewolkt en sneeuwvrij Brenta Massief toe. De toppen zijn niet meer wit, vandaag had het gekund....