Wandelen in Livigno: Val Federia

Hoewel ik het normaal gesproken niet zo verstandig vind om alleen te gaan wandelen, kan het vandaag niet anders. Mijn reisgenoten zitten op een e-bike en ik wil de omgeving graag te voet verkennen. Het is augustus – hoogseizoen - en volgens de dame van de plaatselijke VVV zijn er genoeg wandelaars onderweg. Ik kies voor een niet al te moeilijke route, die veel gelopen wordt. Mocht er iets gebeuren, dan ben ik toch niet helemaal alleen. Vanuit Livigno neem ik de Carosello3000 lift omhoog naar de top. Dit stuk zou ik ook kunnen wandelen, maar gezien de beperkte tijd die ik heb en het feit dat het een brede weg is waar ook auto’s kunnen rijden besluit ik het vandaag lekker makkelijk te doen.

Op de top van de Carosello is het uitzicht geweldig! Mountainbikers en wandelaars blijven allemaal eerst even staan voor ze aan hun tocht beginnen. Op de Carosello liggen mooie mountainbike afdalingen terug naar het dorp. Stoere mannen en vrouwen op vol geveerde mountainbikes en in gekleurde kleding, storten zichzelf hier naar beneden. Ik loop de andere kant op, naar pad 163 die langs het Lago Salin op 2634 meter hoogte ligt. De bergen zijn vrij kaal en ruw. Zo leuk om te zien dat elk gebied in de Alpen zo zijn eigen karakter heeft. Het pad is smal, maar niet moeilijk. In een rustig tempo daal ik af naar Alpe Federia. Onderweg kom ik een paar wandelaars en mountainbikers tegen, ik ben dus inderdaad niet alleen hier.

Na ongeveer een uur wandelen sta ik bij de Alpe Federia, waar een mooie agriturismo ligt. Het is duidelijk een populair punt in het gebied, wandelaars en mountainbikers genieten op het terras, in de zon, van een welverdiend koel drankje of een lunch. Ook ik stop even voor een koud colaatje en vraag hoe lang ik nog ongeveer nodig heb voor de route die ik wilde volgen (pad 169 en daarna 170). De vriendelijke mevrouw van Federia vertelt me dat het nog zeker 4 uur lopen is, en ze raad me aan deze wandeling zeker niet alleen te doen “Troppo pericoloso!” (Veel te gevaarlijk) verteld ze me. Ik slik m’n teleurstelling weg, want dit betekent dat ik vandaag geen echte klim kan maken, en dat vind ik best jammer. Maar veiligheid boven alles, dus na m’n pauze vervolg ik mijn weg via het pad nr. 167 door het dal.

Nadat ik het Plan daL’Isola heb bereikt (2050 meter), ga ik een stukje bergop via de weg 173. Hier loop ik langs prachtige huisjes en berghutjes. Mijn reisgenoten zijn met de e-mountainbike omhoog geklommen en zitten iets verderop op me te wachten bij Tea da Memi: een super knus en klein bergrestaurantje. We lunchen buiten op het terras met de heerlijkste plaatselijke specialiteiten. Eerst een plank met kaas en vleeswaren, daarna komen er grote schalen met verschillende pasta’s op tafel en als toetje krijgen we een overheerlijke ‘torta della nonna’. Alles smaakt even goed hier en de hele atmosfeer geeft het geheel nog iets extra’s. We krijgen een rondleiding door het hutje. Binnen staat één grote tafel waar je kunt eten als het geen weer is om buiten te zitten. De eigenaars wonen hier het gehele jaar; in de winter kun je ze op sneeuwschoenen bereiken. Na een smakelijke limoncello is het tijd voor het laatste deel van de wandeling; terug naar Livigno!

Het laatste stuk van de wandeling duurt een klein uur en gaat vooral over asfalt. Ik kan doorlopen naar het meer – Lago di Livigno – maar kies voor de route door het centrum. Livigno is belastingvrij en heeft veel mooie winkels, voor mij een goede reden om even door de winkelstraat te lopen. Wat heb ik genoten van deze dag! Een dagje ‘solo hiken’ is prima bevallen en zowel het eten als de wandelmogelijkheden smaken naar meer. Ik kom zeker een keer terug om meer wandelroutes te verkennen!