Het was in 1985 toen ik voor het eerst op de lange latten stond in het Oostenrijke Kirchberg. Als 19-jarige liefhebber van allerlei sporten ging het me niet moeilijk af. Toch duurde het daarna liefst 14 jaar voordat ik weer naar de sneeuw ging. Ik kon van voren af aan beginnen, maar daarna sloeg ik geen jaar meer over.
Bergen, ze hebben een bijzondere aantrekkingskracht op mij. Ze zijn majestueus, indrukwekkend, grotesk en soms zelfs meedogenloos. In de winter op de ski’s, in sneeuwloze jaargetijden op de racefiets of met wandelschoenen aan de voeten.
Nooit naar hetzelfde gebied
Ik heb geen favoriete winterbestemming, ga ook nooit naar hetzelfde skigebied. Er is nog zoveel te ontdekken: in de Alpen, de Dolomieten en de Pyreneeën. Wat te denken van Scandinavië? Eenmaal was ik in de Rocky Mountains in Canada. Prachtige champagnesneeuw in Banff en Lake Louise. Ik kan genieten van het zonovergoten terras ergens op de piste, van de kaiserschmarren bij dat oude vrouwtje op die haast geheime locatie in Oostenrijk en van de absolute stilte op de piste als het nog heel vroeg is.
De Mont Ventoux en de Grossglockner
Ook mooi is het om bergen met de racefiets te bedwingen. De Mont Ventoux en de Grossglockner waren stevige tegenstanders, maar ook dat is genieten. Ik hou van uitdagingen, in welk jaargetijde dan ook. In mijn weblogs maak ik de lezer daar deelgenoot van. Maar ook vertel ik graag het verhaal van dat oude omaatje, de boer die zijn geld in het toerisme verdient en het volksfeest in dat kleine bergdorp, waar alle dorpelingen aan lange tafels zitten met bier en worst.
Bergen doen wat met je...
